استان چهارمحال و بختیاری از استان های محروم کشور تلقی می شود که همواره از این منظر مورد توجه بوده است. تداوم بیش از یک دهه بحران بیکاری و در نتیجه قرار گرفتن در رتبه اول یک بیکاری و بحران آب از مهمترین مسائل آن محسوب می شود. این استان با وجود مسائل و مشکلات عدیده در میان استان های هم جوار تنها استان فیروزه ای در دو مرحله انتخابات اخیر بوده است. مروری بر مدیریت در سالهای مختلف این استان نشان می دهد بخش های سیاستگزار هموراه در سطحی پایین تر از متوسط کشوری قرار داشته اند. فقدان برنامه استراتژیک توسعه صنعتی و کشاورزی و عدم توان تولید شغل پایدار یکی از دلایل مهم بالا بودن نرخ بیکاری و از طرف دیگر بالا بودن نرخ مهاجرت از این استان به استان های همجوار خوزستان و اصفهان می باشد. رتبه اول نرخ بیکاری نشانه مهم بیماری مزمن توسعه نیافتگی استان است که وجه مشترک دولت های مختلف می باشد. عوامل ابتدایی این بیماری مزمن را می توان در طرح های مختلف توسعه استان ردیابی کرد. یکی از قدیمی ترین، پروژه های صنعتی در استان قطب صنعتی شهرکرد است. در شرایطی که قطب صنعتی شهرکرد، که متاسفانه با بدسلیقگی تمام و با نگاهی بسیار ضعیف در بیخ گوش مرکز استان جایابی و اجرا شده است، امروز با بحران اولیه تامین آب رویرو است و نه تنها صنایع آلاینده آن امروز معضلی اساسی برای شهر تلقی می شود و سال های متمادی است که بسیاری از واحدهای آن تعطیل و یا به صورت نیمه فعال هستند.
مثال دیگر طرح های توسعه در استان چهارمحال و بختیاری منطقه ویژه اقتصادی است. این منطقه که قاعدتا می بایست جهت باز کردن درب سرمایه گذاری و به جریان درآوردن روند توسعه پایدار در جای جای استان عمل می کرد، فقط در جایابی آن می توان فهمید که طراحان این منطقه که آن را در ادامه شهرک صنعتی شهرکرد و درست در خروجی استان به استان صنعتی همجوار جایابی کردند، اساسا فهمی از توسعه نیافتگی در جای جای استان نداشته اند. گویا آنها امید داشتند که با جایابی این طرح در این نقطه شاید از سریز بنگاه های زیان ده استان همجوار چراغی را روشن نماید. این در حالی است که اگر این ظرح کلیدی درست جایابی و اجرا می شد روند توسعه زیرساخت ها به نرمی تمامی نقاط استان را در بر می گرفت. در طنز عمومی مردم میگویند نماد سرمایه گذاری در استان چهارمحال و بختیاری، منظقه ویژه آن است که حتی برای سرمایه گذار محلی هم مسیر خروج از استان را نشان می دهد به این معنی که یکی از مهمترین دلایل خواست سیاست گزاران استان به خروج سرمایه از استان است.
طرح به بن بست خورده و ناکارمد دیگر نیز که گویای کمترین تلاش سیاستگزاران وقت در بررسی نقاط مختلف استان از جهت نگاه به توسعه پایدار می باشد، فرودگاه شهرکرد است. فرودگاه شهرکرد به اذعان عامه مردم منجر به از بین رفتن حاصل خیزترین اراضی کشاورزی جنوب شهرکرد و از منظر اقتصادی در بدترین نقطه استان جایابی شده است. فرودگاه ها نیز از جمله طرح هایی هستند که با فعال شدن خود منجر به گسترش و توسعه زیرساخت ها مانند بزرگراه ها و ….در مناطق همجوار خواهند شد. نادیده انگاشتن بخش زیادی از استان در جایابی این پروژه بزرگ عملا خود پروژه را به محاق برده است و با گسترش بزرگراه های اصفهان خوزستان و راه اندازی ریل سراسری اصفهان خوزستان این طرح عملا از حیض انتفاع خواهد افتاد.
مساله آب یکی از پر چالش ترین مسائل سالهای متمادی در استان بوده است. نقل است که استان چهارمحال و بختیاری 10 درصد آب شیرین کشور را دارا می باشد. اینکه باوجود خشکسالی های اخیر این عدد درست است یا خیر مساله ای است که باید دقیق مورد بررسی قرار بگیرد. این استان در شرایطی در تامین آب آشامیدنی لازم خود دچار بحران است که در گردابی از مخازن سدهای عظیم همچون جزیره ای فرو افتاده است. متاسفانه سیاست گزاری ها در استان آنچنان منفعلانه عمل کرده است که قادر به تامین حداقل حق آبه جهت توسعه صنعتی و کشاورزی استان نبوده است. چالش های اجتماعی روی پروژه های انتقال آب چه انتقال های بین حوضه ای و چه درون حوضه ای نشانگر بی اعتمادی بدنه عمومی جامعه به تصمیم گیران در این رابطه است. نمونه بارز این تنش ها که در سالهای اخیر اتفاق افتاد و مدیریت کلان استان قادر به حل و فصل مسالمت آمیز آن نبود درگیری های بلداجی روی پروژه انتقال آب سبزکوه بود که متاسفانه که منجر به کشته شدن یک نفر گردید. مساله پروژه انتقال بین حوضه ای بهشت آباد نیز که با تنش های اجتماعی فراوان از طرف بدنه عمومی جامعه همراه بود که به علت بی تدبیری سیاستگزاران استان گاه ها به درگیری های اجتماعی و امنیتی تبدیل گردید.
نمونه های بالا و موارد متعدد دیگر شواهد متقنی از ناتوان بودن نظام تصمیم ساز و تصمیم گیر در به جریان انداختن موتور توسعه پایدار در استان می باشند. این شواهد اقتضا می کند اولین الویت در انتخاب استاندار استان آن باشد که فرد مورد نظر از نگاه استراتژیک بهره مند باشد و بتواند ابرچالش سیاستگزاری توسعه برای استان را برطرف نماید. متاسفانه روند در پیش گرفته شده در دولت روحانی مبنی بر استفاده از افراد و کارشناسان درون سازمان جهت استاندار که عموما فاقد درک راهبردی از مسائل هستند نه تنها این نهاد کلیدی را از مسیر تصمیم سازی و تصمیم گیری های استراتژیک توسعه استان خارج و از حیض انتفاع انداخته است، بلکه با گسترش تنش های درون تشکیلاتی، نهاد نماینده عالی در استان را به کانونی برای اختلافات افراد درون سازمانی تبدیل کرده است. بدیهی است در این شرایط ضروری است کلیه مدیرانی که تاکنون در قامت مدیریت های ستادی در لایه های مختلف استانداری و فرمانداری های استان فعالیت داشته اند در شکل گیری کژراهه ی کنونی توسعه نقش داشته اند، نباید در لیست استاندار استفاده گردد بلکه فردی با توان علمی و تحلیلی بالا و آشنا به مسائل اساسی استان انتخاب گردد. بررسی ها نشان می دهد در همان دولت روحانی که مجموعه نماینده عالی استان چهارمحال و بختیاری در چنبره کارشناسان بی کیفیت جولان می داد در استان های همجوار استاندار و معاونین وی از اساتید برجسته دانشگاه بودند.
رأی فیروزه ای استان چهارمحال و بختیاری در دور مرحله وظیفه دولت پزشکیان را در برابر مردم این استان چند برابر می کند و ادامه روند تبدیل استان به تمرین مدیریتی برای جایگاه های بالاتر بی توجهی به نیازهای مردم این استان است.
