اطلاعات آنلاین:محمد قلی یوسفی، تحلیگر اقتصادی با اشاره به وضعیت نابسامان و رها شده اقتصادی در کشور اظهار داشت: مهمترین الزام تنظیم بازار اقتصادی چه در شرایط تحریم و چه با برچیده شدن احتمالی محدودیت های بین المللی این است که از تصمیم های مقطعی که کاربرد مُسکن دارند، پرهیز کنیم و برنامه ای جامع و منطبق با واقعیت های اقتصادی را در دستور کار قرار بدهیم. در واقع حلقه مفقوده اقتصاد که بسیار آسیب رسان است، این است که بین سیاست‌های پولی، مالی و ارزی هماهنگی لازم مشاهده نمی شود. آنهم در حالی که برنامه ریزی های بانک مرکزی، وزارت اقتصاد و سایر نهادهای مرتبط با اقتصاد باید در یک مسیر و برای رسیدن به هدفی مشترک ترسیم شوند.
این عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در ادامه گفت: تعادل در عرضه و تقاضای ارز، نکته ای است که حتما باید در دستور کار تصمیم گیران قرار بگیرد. البته باید اذعان داشت، الزام های اصلی تحقق این امر تقویت منابع ارزی ، تنوع در درآمدهای کشور و البته مدیریت صحیح تورم موجود هستند.
وی افزود: واقعیت فضای اقتصادی این است که مناسبات اقتصادی ارتباط ۱۰۰ درصدی به نوع تعامل کشور با نظامات بین الملل دارد. بنابراین اگر دنبال کاهش مشکلات و تحقق توسعه اقتصادی هستیم، چاره ای جز این نداریم که در نگاه به جهان تجدیدنظر اساسی داشته باشیم. در واقع تا زمانی که غرب ستیزی را جزیی از اصول خود بدانیم و توافق با کشورهای غربی را امری مذموم تلقی کنیم، نه تنها توقع کاهش بحران بیهوده خواهد بود، بلکه روز به روز مانع های بلندتری را پیش روی اهداف اقتصادی خواهیم دید. دقیقا به همین دلیل اصرار برخی مبنی بر ضدیت آشکار با غرب تعجب آور و تامل برانگیز است. آنها طوری بر طبل تنازع با جهان می کوبند که انگار نه انگار بحران اقتصادی طیف‌های مختلف جامعه را درگیر کرده است.
به گفته وی، مدیریت گذشته امور اجرایی کشور سهم پررنگی در این موقعیت نابسامان دارد. در واقع نگاه غلط به دنیا، اتخاذ تصمیم های غیرکارشناسی، بی تفاوتی عجیب به رانت، سپردن مسئولیت به کسانی که به هیچ وجه صلاحیت نداشتند و . . . اقتصاد ایران را به نوعی فلج کرده است. بنابراین لازم است، لایه های مختلف نظام حکمرانی، «تغییر» در روش های مدیریتی را لازم و واجب بدانند تا از این طریق بتوانیم، در راستای گره گشایی قدم هایی موثر برداریم.
قلی یوسفی یادآور شد: با اینکه ناترازی در همه سطوح کشور انکارنشدنی است، به قدری پتانسیل داریم که با تدبیر و البته واقع بینی، بتوانیم از این حالت مملو از مانع های بلند گذر کنیم تا از این بالاخره آرامش نسبی به جامعه تزریق شود.
